لازمه حفظ موجودیت شیعه و حفظ دینِ شیعیان خالص و منتظر، این است که اولاً اصلِ تقیّه را رعایت کرده و زبانشان را از آنچه که سودى ندارد، نگه‏دارند (تا چه رسد به آنچه که زیانبار باشد)؛ ثانیاً در شرایطى که قدم به قدم انباشته از شبهه‏ها و گناهان و فسادهاست، شیعیانِ منتظر باید به همان اندازه که رفعِ نیاز مى‏کنند، حضور اجتماعى داشته و بقیه اوقات را صرف حضور در خانه یا خانواده کنند و بدانند که خداوند به آنها دستور داده که خودشان و اهلشان را از آتش حفظ کنند و در این ساعات مى‏توانند به مطالعه، تدبّر، مذاکره، عبادت، تهجّد و یا لذّات مباح بپردازند و از تربیت و محافظت زنان و فرزندانشان غافل نشوند و آنها را به امواج سهمناک جامعه حیرت‏زده و سرگردان و گنهکار نسپارند و گمان نکنند که ملاک خداوند براى شتاب در امر ظهور، عجله آنهاست. بلکه بخش بزرگى از شرایط ظهور مربوط به آمادگى انسانها براى پذیرش تعالیم حکومت و دولت کریمه امام زمان(عج) است.

نگه‏داشتن زبان و عجله نکردن و تسلیم بودن

لازمه حفظ موجودیت شیعه و حفظ دینِ شیعیان خالص و منتظر، این است که اولاً اصلِ تقیّه را رعایت کرده و زبانشان را از آنچه که سودى ندارد، نگه‏دارند (تا چه رسد به آنچه که زیانبار باشد)؛ ثانیاً در شرایطى که قدم به قدم انباشته از شبهه‏ها و گناهان و فسادهاست، شیعیانِ منتظر باید به همان اندازه که رفعِ نیاز مى‏کنند، حضور اجتماعى داشته و بقیه اوقات را صرف حضور در خانه یا خانواده کنند و بدانند که خداوند به آنها دستور داده که خودشان و اهلشان را از آتش حفظ کنند و در این ساعات مى‏توانند به مطالعه، تدبّر، مذاکره، عبادت، تهجّد و یا لذّات مباح بپردازند و از تربیت و محافظت زنان و فرزندانشان غافل نشوند و آنها را به امواج سهمناک جامعه حیرت‏زده و سرگردان و گنهکار نسپارند و گمان نکنند که ملاک خداوند براى شتاب در امر ظهور، عجله آنهاست. بلکه بخش بزرگى از شرایط ظهور مربوط به آمادگى انسانها براى پذیرش تعالیم حکومت و دولت کریمه امام زمان(عج) است.

وظایف اجتماعی منتظران حضرت

در شرایط حال و به طور طبیعی افراد جامعه اسلامی در شغل های مختلف مشغول کار و فعالیت هستند و روزانه بسته به شرایط و موقعیت خود دغدغه های گوناگونی دارند، افراد باایمان که یقین به ظهور حجت دارند و دوست دارند به نوعی در امر ظهور دخیل باشند، باید از طریق مشاغل خود و آنچه که در روزمرگی با آن روبه رو هستند اقداماتی را در جهت ظهور حضرت صاحب الزمان(عج) انجام دهند.

بسنده نکردن فقط بر دعا

دعا و نیایش برای ظهور منجی در مناسبت های مختلف همچون روزهای جمعه، نیمه شعبان، سایر مناسبت های دینی و توسل به حضرت برای رفع گرفتاری ها و برآورده شدن حاجات و ختم قرآن برای نزدیک شدن ظهور امری پسندیده است اما در زندگی روزمره خود نیز باید برنامه مستمر و جدی داشته باشیم و همانطور که برای حوائج شخصی خود اصرار داریم. برای امر نزدیک شدن ظهور توجه قلبی و عملی داشته باشیم.

خود را برای امتحانات الهی آماده کنیم
سخت بودن امتحانات آخرالزمان امری طبیعی و معقول است و همانطور که در آخرین لحظات عمر یک انسان، ابلیس بیشترین تدبیر، اصرار و فشار خود را در جهت گمراهی فرد، به‌کار می‌گیرد؛ شیطان در آخرالزمان بیشترین تلاش خود را برای سقوط افراد انجام می‌دهد. شیطان با مقدمه‌سازی و تدبیر کار می‌کند و برای انجام نقشه‌های خود طرح‌ریزی می‌کند، ما باید تدبیر خود را برای پیشگیری از سقوط، افزایش دهیم و ایمان‌مان را کامل‌تر کنیم.

تقویت ایمان و صفای باطن
برای اینکه بتوانیم خود را آمادۀ پذیرش امام مقتدر کنیم، علاوه بر تقویت ایمان و صفای باطن، باید قدرت درک و فهم خود را در مسائل مختلف سیاسی و فرهنگی بالا ببریم. باید از پیچ و خم‌های مسائل سیاسیِ عالم خبر داشته باشیم و در عرصۀ سیاست فرق گنهکار و بی‌گناه را تشخیص دهیم. باید افراد ظالم را در پشت چهره‌های به ظاهر بی‌گناهشان بشناسیم و گرگ را در لباس میش بتوانیم تشخیص دهیم. باید مفهوم “الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْل”(بقره/۱۹۱) را بفهمیم.
آمادگی جهت برخورداری از امام معصوم
یکی از آخرین و مهمترین وظایفِ منتظران “آمادگی برای برخورداری از امام معصوم و مقتدر” است، امامِ مقتدری که دیگر مظلوم نیست. البته واضح است که معنای مقتدر بودن، ظالم بودن نیست بلکه به معنای اقدام فعّالانه ازسوی امام است. امام مقتدر امامی است که منفعل نبوده و به دلیل اقتداری که ناشی از بصیرت و قوت ایمان شیعیان او است، اجازه نمی‌دهد هیچ امری به او تحمیل شود. می‌دانیم که بسیاری از امور به پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع) و سایر ائمه هدی(ع) تحمیل شده است. تا جایی که امیرالمؤمنین در اواخر حکومت خود می‌فرمود :”تا دیروز من امیر بودم و فرمان می‌دادم، و امروز شما به من فرمان می‌دهید: “لَقَدْ کُنْتُ أَمْسِ أَمِیراً فَأَصْبَحْتُ الْیَوْمَ مَأْمُوراً”(نهج البلاغه، خطبه ۲۰۸)

منبع : برداشت هایی از سخنان حجت الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان